To całkiem przyjemne uczucie tak wracać do domu. Przemieszczać się pomiędzy dwoma skrajnymi światami.
Ten pierwszy to prawdziwa gra świateł i dźwięków. Potrafi zmęczyć, choć męczy mniej, kiedy ma się świadomość, że można wrócić.
Wrócić tam, gdzie jest spokojniej i gdzie ciszę można kroić nożem. Ciszę, którą raz na jakiś czas przerywa przejeżdżajacy pociąg.
Balansuję sobie. Między światem kawy w papierowych kubkach, która grzeje ręce podczas listopadowego poranka.
Światem, w którym co chwilę spotykam celebrytów. Gdzie na każdym kroku jestem zapraszana na nową wystawę, na inaugarcję najnowszej kolekcji sieciówki, na promocję, na happening, na wszystko. Mimo, że wyszłam tylko po bułki. Uciekam przed tym światem, gdy tylko światła samochodów zwiastują nadchodzące korki. Uciekam pociągiem, rzadziej samochodem. I nagle zderzam się z czymś zupełnie innym, skrajnie różnym. Potrafię zatrzymać samochód w środku pola i zrobić zdjęcia takie jak te dzisiaj. Magia. Magia, która zyskuje najbardziej wtedy, kiedy jednego dnia mam prawo być obywatelem obydwu tych światów.
Choć Warszawa wzywa, śni się, kiedy za długo się nie pojawiam, to uciekam, by schować się pod ukochaną, szara pościel, by założyć piżamę w renifery, by wypić kawę z ulubionej filiżanki i by wciąż gapić się na jeden i ten sam obraz przez wielkie okna.
To był dobry pomysł, by zamieszkać tutaj.
